Velhasıl büyüdük,evlendik, boynuz kulağı geçti. Yorgunluklarımız fiziksel olmaktan çıktı zihinsel olmaya başladı. Biz de mükemmeliyetçilik akımına kapıldık ve her alanda iyi olma sevdasına tutulduk. (Bu cümlede özne biz olarak yazılır,ben olarak okunur.:)) Okul hayatında , iş hayatında , ev işlerinde, yemek pişirmede, misafir ağırlamada, fiziksel görünüşte, ruh sağlığında her alanda mükemmel olmalıydık. Herkes öyle değil miydi sahi? Bizim ne eksiğimiz vardı onlardan?
Ve bir gün geldi yetişemedik! Yapmamız gereken işleri zihnimizde sıraya sokmak bile yormaya başladı bizi. Bu doğal gidişat bize yardımcı olacak bir bayan bulmamızla sonlandı. Ancak farkında değildik ki macera yeni başlıyordu.
Sezon :1 Bölüm :bilmem kaç
İlk gelen bayan yavaş çalışmasına rağmen , yaratıcı bir insandı. Beni tanıyanla yaratıcı insanları ne kadar sevdiğimi bilir. 2 yıl kadar yardıma geldiği süreçte işleri iyi yaptığı da oldu kötü yaptığı da. Yine de çoğunlukla optimumun üzerinde seyretti gidişatı. Bu süreçte çeyizlik süslü yatak örtümü ütüyle yaksa da, perdelerimi makinaya atıp boylarını kısaltsa da ya da kahve fincanımı kırsa da, evi kendi evi gibi benimsedi. Son dönemde yaptığım birkaç uyarıdan rahatsız oldu ve kendi isteğiyle ayrılmak istedi. Tüm ilişkilerde ayrılalım lafı edildikten sonra tekrar başlamanın sağlıklı olmadığına inanırım.İşte tam da bu sebeple pişman olmasına rağmen kabul etmedim dönüşünü. Amiyane tabirle poposu kalkmış bulmuştum kendisini...
Bilemedim ki macera yeni başlıyormuş!
Birkaç ay ev işlerini eşimle idare ettik; O süpürdü ben sildim. Kah o ütü yaptı kah ben. Ama baktık ki ; yoğunluğu sanal olan İstanbul'un gereksiz temposuna yetişemiyoruz... Yine bir maceraya atıldık.
Sezon :2 Bölüm:1
Dün ilk kez bir arkadaşımın temizliğinden memnun kaldığı bir bayan geldi eve. İşe ihtiyacı var oldukça belli. Temizlik anlayışı da muhteşem! Her yeri çamaşır suları ile yıkadı.Mutfak bezleri ile banyo bezlerini karıştırmadı. İşi savsaklamadı da.Ayrıca eli oldukça hızlıydı. Ancak tüm bunların yanı sıra ; duvara yasladığı elektrik süpürgesi duvarı çizerek paldır küldür düştü. Hoparlör ve fotoğraf makinasının objetkifini düşürdü (Allahtan yumuşak zemine). Toz aldıktan sonra duvardaki tablolarımı yamuk bıraktı. Ocağın üstünü silmeyi unutmuştu. Ve o gittikten sonra fark ettim ki lens kutusundaki lenslerimden bir tanesi kayıptı. Ayrıca tokmak kafalı kaktüsümün 2 yandan çıkan ve size sarılacak kolları gibi duran; tomurcuklarından biri kırılmış ve orkidenin köklerinin arasına düşmüştü! Ayrıca dün sabah doğru çalışan tartım bu sabah yanlış tartıyordu!! Tabii son bahsettiğim beni gülümsetmedi değil yıllar sonra ilk kez tartıda 52yi görmüştüm!!! :))
Tüm bunları okuduğunuzda abarttığımı düşünüyor olabilirsiniz. Eğer oralarda bir yerde beni gizlice takip ediyorsanız lütfen söyleyin: ikinci bir şansı vermeli miyim sizce?
Fotoğrafa gelince : 1950 yılı M. Monroe ve yardımcısı Eunice Murray
Kayıtlar
